Βρισκόμαστε στην Ταϊπέι, σε μία τυπική κινέζικη αστική οικογένεια. Η σύζυγος, γεμάτη ανασφάλειες και προσωπικά αδιέξοδα, αποφασίζει να φύγει και να μείνει για ένα χρονικό διάστημα σε μοναστήρι στο βουνό. Ο σύζυγος αντιμετωπίζει προβλήματα στη δουλειά. Στη διάρκεια της απουσίας της γυναίκας του, βρίσκει την ευκαιρία να θυμηθεί τα νιάτα του στο πλευρό της πρώτης του αγάπης. Η έφηβη κόρη τους θα νιώσει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα με τον φίλο της φίλης της, ενώ ο 8χρονος γιος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, εισπράττοντας τον εμπαιγμό του περιβάλλοντός του. Όλοι τους θα καταλήξουν να μιλούν για όσα τους απασχολούν και να καταθέτουν την ψυχή τους στην γιαγιά της οικογένειας (η οποία βρίσκεται σε κώμα) καθώς η ομιλία είναι ο μόνος τρόπος για να διεγείρονται οι αισθήσεις της.
Η ταινία είναι αφοπλιστικά σεμνή. Ο σκηνοθέτης της, Edward Yang, κρατάει την κάμερα σε απόσταση και απλά παρακολουθεί τη ζωή των πρωταγωνιστών του. Οι ιστορίες τους είναι βαθιά ανθρώπινες και καθημερινές. Οι ήρωες βρίσκονται σε ηθικά αδιέξοδα. Μπορούν έννοιες όπως τιμιότητα, αξιοπρέπεια και σεβασμός να έχουν χώρο στη σύγχρονη εποχή της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης; Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κοινωνία που πιστεύει ότι η μουσική είναι άχρηστη, καθώς δεν αποφέρει κανένα οικονομικό όφελος σ' αυτόν που την ακούει; Από μία άποψη, η ταινία θυμίζει στίχους της Μαριανίνας Κριεζή. Απλά, καθημερινά γεγονότα γενικεύονται και γίνονται ανθρώπινα δράματα. Το ειδικό ανάγεται σε γενικό μέσα από μια έντονα φιλοσοφική προσέγγιση. Ένα κοινωνικό δράμα που αξίζει κάποιος να δει. Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο "Και ένα και δύο οικογενειακοί ρυθμοί".
Η διάρκεια της ταινίας είναι 173'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου